هوش مصنوعی که در رابطه با هدایت خودروهای خودران به کار می‌رود هنوز به طور کامل به ثبات نرسیده است و هنوز نیاز به آزمایش و بهبود دارد. برای رسیدن به حد معینی از توانایی در نرم‌افزارهای هدایت خودروهای خودران نیاز به اامات معینی است. در این گزارش به بررسی برخی جوانب هدایت این خودروها می‌پردازیم.
در ماه فوریه‌ی امسال، بیانیه‌ای از سوی سازمان ملی امنیت ترافیک بزرگراه‌های امریکا (NHTSA) توجه‌ها را به خود جلب کرد. تنظیم‌کننده‌ی فدرال امنیت جاده‌های آمریکا، به کمپانی گوگل اعلام کرده بود که نرم افزار هوش مصنوعی (AI) مورد استفاده توسط این کمپانی در کنترل خودروهای خودران، از این پس می‌تواند به صورت موثر و کارآمد در برخی از اهداف تنظیم‌سازی جاده‌ها (و نه در همه‌ی آنها) به عنوان یک راننده قلمداد شود.
نامه‌ی NHTSA در پاسخ به درخواست شرکت گوگل مبنی بر سوال این کمپانی در خصوص شرح تفسیر سازمان استانداردهای وسایل نقلیه‌ی فدرال نوشته‌ی شده بود. البته رسانه‌ها با پخش این خبر، آن را به منزله‌ی پذیرفته شدن نرم افزار هوش مصنوعی گوگل از سوی سازمان‌های فدرال به عنوان راننده‌ی سیستم خودران (SDS) قلمداد کردند. اما جزییات این نامه بر خلاف برداشت رسانه‌ها دارای پیام متفاوتی است.
در وهله‌ی نخست باید اشاره کنیم که نامه از تعبیر «امکان و احتمال استفاده» از این نرم افزار به صورت کاملا هم‌ارز با راننده‌ی انسانی استفاده کرده بود و این به آن معنی است که مفهوم عبارت هنوز به صورت قطعی پذیرفته نشده است. همچنین نامه‌ی NHTSA اشاره داشت که نیاز است تا آزمایش‌های مناسب و کافی انجام شوند تا از سازگاری کامل SDS با مومات امنیتی جاده‌ها اطمینان حاصل شود.
به عبارتی چالش اصلی در همین موضوع اخیر مطرح است. پرسش این است که اساسا چه رهیافتی می‌تواند به صورت کامل سازگاری این سیستم خودران را مورد تصدیق قرار دهد؟ آیا نیاز است که سیستم خودران با هوش مصنوعی، پیش از اینکه به طور گسترده روی وسایل نقیله خودران و قبل از آنکه به عنوان یک راننده از نظر قانونی شناخته شود، یک دوره‌ی آزمایشی را طی کند؟ انجام این آزمایش‌ها و محتوای این آزمایش‌ها را چه کسی باید تعیین کند؟
البته بهتر است دچار اشتباه نشویم. واقعیت این است که خودروسازان و کمپانی‌های فناوری در حال کار و پژوهش برای رسیدن به ایده‌ی آرمانی خودروهای تمام خودکار هستند و این ایده در بخشی از مسیرش به ناچار قرار است که راننده‌های انسانی را در حلقه‌ی کنترل خودرو خارج سازد. آنها هم اکنون نیز به پیشرفت‌های زیادی در این زمینه دست یافته‌اند.
نرم افزار خودروی خودران بر پایه‌ی شبکه‌های عصبی عمیق گسترش یافته است و شامل میلیون‌ها نورون مجازی است و از رفتار و کارکرد مغز تقلید می‌کند. کامپیوترهای مرکزی دارای توان محاسباتی بسیار عظیمی هستند و در فضای نسبتا کوچکی به اندازه‌ی یک جعبه جاگذاری شده‌اند.
شبکه‌های عصبی برای آشکارسازی اشیای دنیای واقعی از هیچ برنامه‌نویسی آشکاری استفاده نمی‌کنند. در عوض، آنها به گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌شوند که اشیای پیرامون را با استفاده از میلیون‌ها تصویر و مثال از مجموعه‌ی دیتاهای گوناگون مربوط به رانندگی در دنیایی واقعی و رانندگی واقعی، شناسایی و طبقه‌بندی کنند.
اما خودِ مقوله‌ی رانندگی، نسبت به موضوع آشکارسازی اشیای پیرامون بسیار پیچیده‌تر است و نکته‌ی دیگر اینکه آشکارسازی اشیا وما به معنی فهم و دریافت کامل مشخصات آنها نیست. برای نمونه اگر بخواهیم بیان کنیم، می‌توانیم به راننده‌ی انسانی اشاره کنیم که در حال رانندگی در امتداد یک مسیر بین‌شهری است و در همین هنگام، توپ فوتبالی را می‌بیند که به جاده آمده و پیش روی مسیر خودرو قرار گرفته است. در این لحظه راننده در حالت معمول بلافاصله خودرو را متوقف خواهد کرد؛ چون احتمال می‌دهد که کودکی هم در همان نزدیکی و به دنبال توپ بیاید.
حالا پرسش این است که آیا حتی در صورت استفاده از هوش مصنوعی پیشرفته، خودروهای خودران هم در چنین موقعیتی این واکنش را نشان خواهند داد؟ در صورتی که موقعیت به گونه‌ای شود که وقوع تصادف اجتناب‌ناپذیر باشد، در آن صورت واکنش خودرو چه خواهد بود؟ آیا خودرو باید به گونه‌ای عمل کند که تلفات و آسیب‌های جانی بیرون خودرو را به حداقل برساند؟ حتی اگر این عمل به قیمت قربانی کردن سرنشینان داخل خودرو باشد؟ آیا امکان این وجود دارد که بین این دو گزینه‌ی موجود در آن لحظه انتخابی صورت گیرد؟
این لحظه‌ها مسلما لحظه‌های روتین و عادی رانندگی نیستند. بنابراین، به همراه نداشتن مجموعه‌ی زیادی از مثال‌ها باعث خواهد شد که در مقابل فراگیری این رویه‌ها اندکی مقاومت به خرج داده شود.
نکاتی راجع به نگهداری از گیربکس اتوماتیک